O "Dniu świstaka" słyszałem już niezliczone opowieści i historie, jednak obejrzałem go stosunkowo późno. Świeżo po seansie muszę powiedzieć, że... jest fajny, ale nie porywa na tyle, na ile chciałem. Ciężko mi rozbić ten film na czynniki pierwsze, więc wyjątkowo wypowiem się o nim ogólnikowo.
Najmocniejszym elementem tego filmu jest oczywiście scenariusz (prawie cały) oraz świetny pomysł, który za nim stoi. Przez lwią część filmu, twórcy wodzą nas za nos i stopniowo ujawniają kolejne i kolejne właściwości pętli, w którą zaplątany jest nasz bohater. W pewnym momencie wychodzi im to na tyle dobrze, że stopniowo tracimy nadzieję na jej przerwanie i sytuacja bohatera wydaje się beznadziejna. No i właśnie. Tutaj wchodzi nieszczęsny gatunek tego filmu, jakim jest komedia romantyczna, a zakończenie, które otrzymujemy, jest nie tylko przesłodzone, ale i mało satysfakcjonujące względem całego filmu.
Gra Billa Murray'a w głównej roli jest... dobra. Niestety, również nie zachwyciła mnie na tyle, na ile bym chciał (szczególnie po świetnej roli w "Ghostbusters").
Myślę, że mój stosunek do tego filmu oraz moje odczucia tuż po jego obejrzeniu wynikają przede wszystkim ze zbyt wysokich oczekiwań. Prawdopodobnie gdybym obejrzał ten film w rok jego powstania, wywarłby on na mnie o wiele lepsze wrażenie (oraz gdybym w ogóle lubił kom. romantyczne). Polecam każdemu obejrzeć ten film i wyrobić sobie zdanie na jego temat, bo - chcąc nie chcąc - jest klasykiem w swoim gatunku.